แจนพี่สาวฝาแฝดของฉัน [เรื่องเล่าผี]

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจน ฉันมีพี่สาวฝาแฝดคนหนึ่งชื่อแจน ฉันกับแจนสนิทกันมาก เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาตั้งแต่ฉันจำความได้ แต่คนรอบข้างฉันมักจะทำเหมือนแจนไม่มีตัวตน แจนมักจะมาระบายความเครียดเรื่องที่ถูกมองข้ามนี้ให้ฉันฟังตลอดเวลา

จนกระทั่งวันที่ฉันขึ้นป.4 แม่พาฉันไปฝากเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งใกล้บ้านเนื่องจากแม่จำเป็นต้องเปลี่ยนที่ทำงาน แม่ยื่นใบสมัครของฉันเพียงคนเดียว_ตอนนั้นฉันจึงถามแม่ว่าแล้วพี่แจนยังไม่เรียนแล้วหรอ และคำถามนั้นก็ทำให้ฉันได้รู้ความจริงว่า

...ไม่มีใครมองเห็นแจน...

และนั่นเป็นคำตอบของเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ว่าทำไมเวลาใครถามว่าแม่มีลูกกี่คน แม่มักจะตอบว่าคนเดียว เวลาที่แม่เอาข้าวมาให้กินในวันหยุด แม่มักจะซื้อมาแค่สำหรับคนๆเดียว

วันนั้นตัวฉันในวัย 9 ขวบยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเกี่ยวกับผีมากนัก ฉันคิดเพียงแค่ ดีจังที่ไม่มีใครมองเห็นแจนนอกจากฉัน ฉันจะได้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของแจน

จนเมื่อฉันเริ่มโตขึ้นและเข้าใจสิ่งที่แจนเป็นมากขึ้น ฉันก็เริ่มกลัวแจนขึ้นมาหน่อยๆ แต่ในความกลัวนั้นก็ยังแฝงไปด้วยความสงสารจับใจ

แจนเคยเล่าให้ฉันฟังว่า เธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉัน แต่ตอนที่แม่ของเราตั้งท้องได้ 5 เดือน แม่ตกเลือด และเธอก็หลุดออกมา

เธอตาย...โดยที่ยังไม่มีใครรู้ว่าเคยมีเธอเกิดขึ้นมา

แจนไม่เคยทำอันตรายอะไรฉันรวมทั้งไม่เคยมาปรากฎตัวในสภาพน่ากลัว เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกันกับฉัน และเธอก็ยังเป็นผู้ฟังที่ดีในวันที่ฉันไม่มีใครเข้าใจ

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อฉันขึ้นม.ปลาย ฉันแอบหลงรักรุ่นพี่คนหนึ่ง เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจนฉันลืมแจนไป ในขณะที่ความรักของเรากำลังไปได้ดี ฉันก็จับได้ว่าพี่เค้ามีคนอื่น แต่ดันเป็นคนอื่นที่เขาคบมาก่อนหน้าฉันได้ 2 ปีแล้ว

แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด

คือฉันท้องได้ 2 เดือนแล้ว

ฉันโดดเรียนกลับมาบ้านเพราะไม่อยากเจอหน้าใคร แต่ดันซวยกลับมาเจอแม่ที่แวะมาเอาของพอดี แม่ถามว่าฉันเป็นอะไร นาทีนั้นฉันมีที่พึ่งเดียวคือแม่ แม่ที่เลี้ยงฉันมา แม่ที่คอยตามใจฉัน แม่จะไม่ทำร้ายฉันเหมือนไอ้สารเลวคนนั้น

แต่ฉันคิดผิด

ทันทีที่แม่ได้ยินคำว่าท้อง แม่ก็ตบหน้าฉันอย่างแรงแล้วด่าฉันด้วยถ้อยคำหยาบคายที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากแม่มาก่อน เสียงของฉันและแม่ทะเลาะกันดังไปทั่วซอยจนข้างบ้านยืนมุงดูกันเต็มไปหมด ฉันทั้งอายทั้งเจ็บ เมื่อแม่เริ่มหมดแรงฉันจึงสะบัดมือให้หลุดออกแล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วร้องไห้จนหมดแรง ทุกสิ่งทุกอย่างเลวร้าย เรียนก็เรียนไม่จบ แฟนก็ทิ้ง แม่ก็ไม่ยอมรับที่ฉันท้อง ฉันจะหาทางออกจากเรื่องนี้ได้ยังไง

"เห็นไหมว่าสุดท้ายก็ไม่มีใครจริงใจกับแกเท่าฉัน"

เสียงคุ้นหูเรียกให้ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันเห็นแจนนั่งอยู่ที่ปลายเตียงในชุดกระโปรงยาวสีดำชุดเดิมที่เห็นมาตลอดตั้งแต่เราเจอกัน ฉันโผเข้ากอดเธอแล้วร้องไห้เสียงดัง ฉันรักผู้ชายคนนั้นมาก ให้ไปหมดทุกสิ่งที่ให้ได้ แต่ดูสิ่งที่เขาตอบแทนฉันสิ แม่เคยห้ามฉันแล้ว แม่เคยเตือนแล้วว่าอย่าเพิ่งมีความรักเพราะฉันยังเด็กและไม่ทันคน สุดท้ายฉันก็แค่คนโง่อย่างที่แม่เคยด่าไว้ มีเพียงแจนเท่านั้นที่ไม่เคยว่าอะไรฉัน

"เห็นไหมว่าสุดท้ายก็ไม่มีใครรักแกเท่าฉัน"

"ฉันคิดว่าแม่เข้าใจฉัน รักฉันที่สุด แต่มันก็ไม่ใช่"

"ฉันรักแกที่สุด ไม่มีใครรักแล้วก็รับฟังแกเท่าฉัน"

ใช่ ไม่มีใครสักคนที่จะเข้าใจฉันอย่างแจน แจนไม่เคยดุด่าอะไรฉันเลย ฉันได้เกิดขึ้นมาในขณะที่แจนตายตั้งแต่ในท้อง แต่แจนก็ไม่เคยอาฆาตฉัน

หรือเคยแต่ฉันไม่รู้

"แกโกรธฉันไหมที่ฉันได้เกิดมาคนเดียว" ฉันเงยหน้าถามด้วยความกล้าๆกลัวๆ

"ฉันจะโกรธแกทำไม โลกของฉันมีความสุขกว่าโลกที่แกอยู่ตั้งเยอะ ไม่ต้องโดนใครด่า ไม่ต้องโดนใครว่า ไม่ต้องโดนใครหลอก" แจนยิ้มกว้างอย่างภูมิในโลกหลังความตายของตัวเอง

"ไม่มีเรื่องเศร้าเลยหรอ"

"ใช่ ไม่มีเลย"

"ดีจัง ฉันอยากหายเครียดจากเรื่องบ้าๆพวกนี้บ้าง"

แจนปล่อยมือออกจากฉันแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม "มาอยู่กับฉันสิ"

"ยังไง" ฉันถามด้วยความสงสัย

"ตาย"

"ฉันจะหายเครียดใช่ไหม"

"จะไม่มีอะไรทำร้ายเธอได้อีก"

"เจน!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงพ่อ "เปิดประตู!" พ่อคือคนที่ฉันกลัวที่สุดในโลก ทำไมแม่ต้องบอกพ่อ แม่อยากให้ฉันโดนกระทืบจนตายรึไง

"ไปไหม" ฉันหันไปมองแจนที่ถามย้ำอีกครั้ง ฉันกลัวการฆ่าตัวตายเพราะฉันกลัวว่ามันจะทรมาน แต่ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวกว่าความตายคือพ่อที่อยู่หลังประตูนั่น

"อีเจน! กูบอกให้เปิดประตู!" ฉันตัวสั่นเพราะน้ำเสียงของพ่อบ่งบอกว่าต่อให้ฉันไม่ฆ่าตัวตาย พ่อก็ต้องฆ่าฉันแน่ๆ

"เจน" แจนเรียกฉันอีกครั้งแล้วยื่นมือมาให้ฉันจับ

"เปิดประตู!"

"เจน ไปอยู่กับฉันนะ"

ฉันหันมองซ้ายมองขวาแล้วเจอเข้ากับผ้าพันคอที่พี่คนนั้นเคยซื้อให้ฉัน ฉันคว้ามันมาแล้วปีนเก้าอี้ขึ้นไปผูกมันเข้ากับเหล็กดัดของหน้าต่าง ฉันมองประตูที่กำลังสั่นสะเทือนเพราะแรงถีบของพ่อด้วยสายตาที่พร่ามัว มือทั้งสองข้างจับที่ห่วงที่ห้อยลงมาแล้วเอามาสวมที่คอ

"แล้วเจอกัน แจน"

แจนยิ้มให้ฉันอยู่ที่ปลายเตียงที่เดิม ฉันยิ้มตอบให้เธอก่อนจะใช้เท้าดันเก้าอี้ไม้ให้ล้มลง ความอึดอัดถาโถมเข้ามาเมื่อตัวฉันลอยอยู่กลางอากาศมีเพียงผ้าพันคอที่รัดอยู่ที่คอหอย ความรู้สึกชาวาบแล่นขึ้นไปที่หัว รับรู้ได้ว่ามันกำลังขาดออกซิเจนทีละนิด ทีละนิด

.
.
.
.
.
.

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เพดานสีขาวและกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่รุนแรงทำให้ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่โลกปราศจากทุกข์อย่างที่ฉันต้องการ สายออกซิเจนและน้ำเกลือระโยงระยางทำให้ฉันเริ่มร้องไห้

"เจน เจน ใจเย็นๆลูก" แม่เดินเข้ามาหาฉันแล้วจับมือฉันไว้

"ทำไมแม่ไม่ปล่อยให้หนูตาย! แม่ยื้อหนูไว้ทำไม หนูอยากตาย! ฮือออ"

"เจนแม่ขอโทษ แม่ขอโทษที่ตีหนู พ่อเค้าก็จะไม่ว่าอะไรหนูแล้ว หนูอยู่กับแม่นะ อย่าทิ้งแม่ อยู่กับแม่นะลูก"

"ไม่! หนูจะไปอยู่กับแจน แม่ปล่อยหนู!"

"มันทิ้งแกกับลูกในท้องไว้แบบนี้ยังจะไปอยากหามันอีกทำไม!" พ่อตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนแม่ต้องเข้ามาห้ามไว้ พ่อคงเข้าใจผิดว่าแจนคือชื่อของแฟนฉัน

"แจนไม่เคยทิ้งหนู แต่เพราะแม่นั่นแหละ แม่ทำให้แจนตาย หนูเลยไม่มีคนเข้าใจหนูอยู่บนโลกแล้ว"

"หนูพูดเรื่องอะไร แจนไหน"

"แจนพี่สาวฝาแฝดของหนูไง เธอตายตอนแม่ตกเลือดครั้งนั้น เธอบอกหนู เธออยู่กับหนูตลอดเวลา"

พ่อกับแม่หันไปมองหน้ากันด้วยสีหน้าตกใจ อย่างน้อยวันนี้พวกเขาก็ควรจะได้รู้สักทีว่าพวกเขาเคยมีลูกอีกคน

"เจน หนูเป็นลูกคนเดียวของเรา พวกเราตั้งใจมีหนูมาก แม่เลยมาให้หมอตรวจประจำตั้งแต่หนูอายุได้ไม่กี่สัปดาห์จนแม่ผ่าคลอด แม่ไม่เคยตกเลือด แล้วผลตรวจครรภ์ทุกครั้งก็ยืนยันได้ว่าแม่มีหนูคนเดียวมาตลอด"

"พวกเรามีใบอัลตราซาวน์เก็บไว้ด้วย ไว้กลับบ้านพ่อจะเอาให้ดู หนูไม่ได้มีพี่สาว"

ความจริงจากปากพ่อกับแม่ทำให้คนที่อึ้งกลับกลายเป็นฉัน ถ้าฉันเป็นลูกคนเดียวมาตลอด แล้วแจนเป็นใคร ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องของแจนอยู่นั้น อยู่ๆฉันก็รู้สึกเย็บวาบที่ปลายเท้า ทั้งๆที่พ่อกับแม่ยืนอยู่ข้างเตียง แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีมือมาจับที่ขาฉัน มือนั้นค่อยๆเลื่อนขึ้นมาที่ท้อง มันวนอยู่ที่ท้องนานจนฉันรู้ว่าไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ผ้าห่มบริเวณท้องของฉันค่อยๆพองโตขึ้น

"เจนเป็นอะไรลูก" แม่เข้ามาเขย่าตัวฉันเพราะเห็นฉันนิ่งไป

"ท้องหนู"

"เจ็บหรอ เดี๋ยวพ่อตามหมอให้"

"มันโตขึ้น"

พ่อกับแม่มองหน้าฉันแล้วก็หันไปมองหน้ากันงงๆ "หมอบอกว่าหนูท้อง 10 สัปดาห์เองลูก มันยังไม่โตหรอก"

"ไม่ใช่แม่ ผ้าห่มมันพองขึ้นมาแม่ไม่เห็นหรอ โอ๊ย!" ฉันร้องลั่นเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าท้อง ฉันทนให้พ่อตามหมอไม่ไหวเลยตวัดผ้าห่มออกดู

แจน แจนอยู่ตรงนั้น หัวของแจนอยู่บนหน้าท้องของฉัน มีแค่หัว ไม่มีตัว แจนเงยหน้ามายิ้มให้ฉันแล้วก้มกัดหน้าท้องฉันอีกครั้ง


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด---------------------!!!!"