เหตุการณ์หลังจากคนฆ่ากันตาย [เรื่องเล่าผี]

เรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อเร็วๆนี้เอง ฉันชื่อน้ำ มีเพื่อนสนิทสมัยม.ปลายอยู่ 1 คนชื่อตวง ตวงเป็นคนใจเย็นมาก พูดคำหยาบน้อยมากในบรรดาเพื่อนที่ฉันรู้จักทั้งหมด

ตั้งแต่จบม.6 และแยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะมหาวิทยาลัย ฉันกับตวงก็ติดต่อกันน้อยลง จนวันหนึ่งที่ตวงทักไลน์มาหาฉัน บอกให้ฉันไปหาทีหอหน่อย มีเรื่องอยากจะให้ช่วย

เรานัดเจอกันในช่วงเย็น ปกติแล้วตวงจะเป็นคนที่ค่อนข้างมาสาย แต่วันนี้ตวงกลับมารอฉันอยู่ก่อนแล้ว

“ที่หอมีคนแทงกันตายว่ะ” ตวงเอ่ยปากขึ้นทันทีที่เห็นหน้าฉัน

“เฮ้ย! จริงดิ” ฉันอุทานเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามอง

“เออ ตายมาเป็นอาทิตย์แล้ว โคตรน่ากลัว” ตวงเล่าไปก็ลูบแขนตัวเองไป “แต่คืนนี้มันจะมีรุ่นพี่มาเช็คชื่ออ่ะแก ไปนอนที่อื่นไม่ได้ แกไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ”

“จะดีหรอวะ นั่นผีนะโว้ย” ฉันร้องเสียงหลง

“ขอร้องนะแก แค่คืนเดียว หรือจะไม่ถึงคืนก็ได้ พวกรุ่นพี่มันจะมาเช็คชื่อช่วง 4 ทุ่ม เดี๋ยวเช็คเสร็จเราแอบออกมากัน ไปนอนหอแกก็ได้ ฉันก็ไม่ไหวแล้วว่ะ นอนไม่ได้เลย”

ฉันใช้เวลาคิดอยู่นานแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะช่วยตวง เรามาถึงหอตอน 2 ทุ่ม ซึ่งเป็นช่วงที่ประตูด้านหน้าหอจะปิดพอดี ทั้งๆที่ไม่อยากจะไปที่หอเร็วนัก แต่มันก็คงจะยื้อได้แค่นี้

“เดี๋ยวเช็คชื่อเสร็จแล้วไปหอแกกันเลย” ตวงย้ำอีกครั้งให้ฉันมั่นใจว่าเราจะไม่อยู่ที่นี่นาน

ฉันนั่งลงที่เตียง แกะขนมแกะน้ำดื่มพรางมองไปรอบๆห้องด้วยความหวาดระแวง ผ้าม่านที่สะบัดปลิวอยู่นั่น จะมีอะไรโผล่ออกมาไหมนะ หน้าต่างบานเกล็ดที่เหนือประตูนั่น จะมีหน้าคนชะโงกเข้ารึเปล่า

“แกจำไอ้โอ๊ตได้ป่ะ” ตวงคงเห็นว่าฉันกลัวจึงเริ่มชวนคุยเรื่องสมัยม.ปลาย

“จำได้ดิ แกแอบชอบมันมาตั้ง 6 ปี แต่ทำไมไม่ยอมบอกมันไปวะ”

“บอกแล้ว”

“จริงดิ!” ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างตื่นเต้น “เมื่อไหร่ แล้วมันว่าไง”

“ตั้งแต่เปิดเทอม มันเรียนที่นี่”

“แล้วได้คบกันไหม”

“คบดิ” ตวงยิ้มฉันเองก็ยิ้มดีใจไปกับเพื่อน แต่เพียงแค่ไม่นานรอยยิ้มของตวงก็หายไป “คบกันได้ 2 เดือนมันก็มีคนอื่น”

“ใครที่ไหนวะ ฉันรู้จักป่ะ”

“คนที่หอนี่แหละ แม่งเลวทั้งคู่” พูดจบตวงก็จิกขาตัวเองจนเป็นรอยแดง

“ใจเย็นแก”


ก๊อกๆๆ


บทสนทนาจบลงทันทีที่มีเสียงเคาะประตู ฉันก้มหน้าดูนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่ามันเป็นเวลาเพียง 2 ทุ่มครึ่งเท่านั้น

“ไหนแกบอกรุ่นพี่มา 4 ทุ่ม” ฉันตั้งท่าจะลุกไปเปิดประตูแต่ถูกตวงดึงไว้

“ไม่ต้องเปิด”

ฉันขมวดคิ้วงุนงง “ทำไมวะ”

“ไอ้โอ๊ต”

“อ่อ” ฉันพยักหน้าเข้าใจ ตวงคงทะเลาะกับโอ๊ต เลยยังไม่อยากเจอกันตอนนี้ล่ะมั้ง


ก๊อกๆๆ!


“มันมาแล้ว มันมาอีกแล้ว!” ฉันตกใจเมื่อตวงกระโดดขึ้นไปนั่งขดตัวอยู่บนเตียง แล้วยกมือขึ้นปิดหู

“ฉันไปด่าให้ไหมแก แกใจเย็นๆนะ” ฉันอาสาจะช่วยเมื่อเห็นตวงเริ่มมีอาการแปลกๆ

“ไม่ต้อง!”


ก๊อกๆๆ


“ออกไปให้พ้น!!”

“ตวง แกใจเย็นๆ” ฉันรีบลุกไปจับมือตวงไว้เพราะตวงเริ่มจะจิกหัวตัวเอง “มีอะไรค่อยๆคุยกันดิวะ”

“ไม่คุย ไม่คุยๆๆๆ ไม่คุย!”

“ตวง!” ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกสติเพื่อน “แกต้องคุย คุยกันให้มันจบๆไป ปล่อยให้ค้างคาแบบนี้แกจะยิ่งเจ็บนะ”

“จะให้คุยอะไรอีก”

“ก็ถามว่ามันจะเลือกใคร จะเอายังไง”

“ไม่มีอะไรให้คุยแล้ว”


ก๊อกๆๆๆ


“ถ้าไม่ไปคุยมันก็เคาะอยู่แบบนี้แหละ เดี๋ยวข้างห้องก็มาด่าเอาหรอก” ฉันพยายามหว่านล้อมเพื่อน เพราะตอนนี้ตวงเริ่มเนื้อตัวสั่นเทาจนน่าห่วง

“ไม่มีใครด่าหรอก ไม่มีใครได้ยินทั้งนั้น มีแต่ฉัน มีแต่แก”

ฉันขมวดคิ้ว “ทำไมมีแต่เราที่ได้ยินล่ะ”

“เพราะมันไม่ใช่คน!” ฉันเสียวสันหลังวาบทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

“หมายความว่าไง”

“มันตายแล้ว ไอ้โอ๊ตมันตายแล้ว! ฉันฆ่ามัน!! กูฆ่ามันมึงได้ยินไหม!!!!”


ฉันนั่งตัวชาทำอะไรไม่ถูก คนแทงกันตายที่ตวงบอก ตกลงคือโอ๊ตอย่างนั้นหรอ แล้วคนที่แทงโอ๊ตก็คือตวงเอง ผีที่ตวงกลัว คือผีของคนที่ตวงฆ่า


ก๊อกๆๆ

“น้อง! เปิดประตู!” เสียงผู้หญิงที่หน้าประตูนั่นทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย

“แก นั่นไม่ใช่โอ๊ต มันเป็นเสียงผู้หญิง” อย่างน้อยที่อีกฝั่งของประตูก็ไม่ใช่ผีอย่างที่ตวงคิด

“กูฆ่ามัน กูฆ่ามัน มันตายแล้ว” ตวงยังคงพึมพำอยู่อย่างนั้นจนฉันเริ่มใจไม่ดี “มันตายแล้ว ตายกันหมดแล้ว กูฆ่ามัน”

“ตวง ฉันจะไปเปิดประตูนะ รุ่นพี่แกอาจจะมาเช็คชื่อเร็วกว่าปกติ”

ฉันปล่อยตวงแล้วค่อยๆเดินไปที่ประตู แต่ตาก็ยังคงมองที่ตวงอย่างเป็นห่วง ตัวของตวงสั่นแรงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เล็บคมจิกกรีดไปตามแขนขาเหมือนคนสติไม่ดี

ฉันเปิดประตูออกอย่างกล้าๆกลัวๆ ใจนึงก็กลัวว่าจะเป็นผีอย่างที่ตวงบอก แต่เมื่อพบเข้ากับพี่ผู้หญิง 2 คน ฉันก็รู้สึกโล่งใจ

“น้องมาทำอะไรที่นี่ เข้ามาได้ยังไง” 1 ใน 2 คนนั้นถามฉันด้วยน้ำเสียงตกใจ

“พี่ช่วยเพื่อนหนูด้วย มันทำตัวแปลกๆ หนูกลัวมันเป็นอะไรไป” ฉันพูดแล้วพยายามดึงพี่เค้าเข้ามาในห้อง

“น้องรีบออกมาก่อนเถอะ” พี่เค้าพยายามดึงฉันออกไปแทน “แล้วจะไปช่วยเพื่อนน้องที่ไหนก็ไป”

“เพื่อนหนูอยู่ในห้องไง พี่เข้าไปดูมันหน่อยนะ”

“เพื่อนน้องชื่ออะไร” พี่อีกคนถาม

“ตวงค่ะ”

พี่ 2 คนหันไปมองหน้ากัน แล้วรีบดึงฉันออกมาจากที่นั่น เขาพาฉันลงไปที่ชั้นล่าง เพื่อพาฉันไปหาผู้คุมหอ

ฉันนั่งตัวเกร็งอยู่ในห้องรับแขก กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ฉันทำผิดกฎ หอที่นี่ห้ามคนนอกเข้า

“เธอเข้ามาได้ยังไง” หญิงสูงอายุคนหนึ่งจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“หนูมากับเพื่อนค่ะ” ฉันตอบเสียงเบา

“เพื่อนอยู่ห้องไหน”

“308 ค่ะ”

ทุกคนในห้องหันมองหน้ากันด้วยสีหน้าตกใจ รุ่นพี่ 2 คนที่พาฉันลงมาก็พยักหน้าให้ผู้คุม เหมือนกับจะบอกว่าฉันพูดเรื่องจริง

“หนูรู้ค่ะว่าหนูผิด แต่ช่วยเพื่อนหนูด้วยนะคะ หนูรู้ว่าที่นี่มีคนถูกแทงตาย เพื่อนหนูเค้าสารภาพว่าเค้าทำเอง แต่ตอนนี้เค้ากลัวมาก เหมือนเค้าหลอนเพราะสิ่งที่เค้าทำลงไป เค้ากลัวจนตัวสั่น จิกแขนขาตัวเองจนเลือดออกไปหมด ช่วยเค้าด้วยนะคะ”


ปัง!


“พอสักที!” ผู้คุมหอตบโต๊ะแล้วตะคอกใส่หน้าฉัน “ไม่มีใครถูกแทงตายที่นี่ เด็กที่ถูกแทงส่งเข้าโรงพยาบาลทัน ถ้าจะมีใครตายก็มีแต่อีเด็กที่เป็นคนแทงเค้านั่นแหละ มันตกใจที่เห็นเลือด มันก็เลยช็อคจนหัวใจหยุดเต้น แล้วก็ตายคาที่”

“ไม่ใช่ค่ะ คนที่ตายไม่ใช่เพื่อนหนู” ฉันรีบปฏิเสธก่อนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ “เมื่อกี้หนูยังคุยกับเพื่อนอยู่เลย”

“น้องบอกว่าเพื่อนน้องชื่อตวงอยู่ห้อง 308 ใช่ไหม” 1 ในพี่คนที่พาฉันลงมาถาม ฉันพยักหน้าตอบ พี่เค้าหันไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา เขาก้มกดจอหาบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมันมาตรงหน้าฉัน “คนนี้รึเปล่า”

ฉันก้มมองมือถือที่พี่เขายื่นมา บนหน้าจอปรากฎข่าวการเสียชีวิตของนักศึกษาคนหนึ่ง ตัวหนังสือตัวใหญ่มันเขียนเอาไว้ว่า


‘สลด! นักศึกษาสาว ก่อเหตุแทงแฟนหนุ่มได้รับบาดเจ็บ ก่อนที่ตัวเองจะตกใจช็อคหัวใจวาย’

ด้านใต้ของพาดหัวข่าวมีรายละเอียด ชื่อจริง นามสกุล ชื่อเล่น และที่อยู่ของหอพัก ด้านข้างมีรูปสถานที่เกิดเหตุแบบเซนเซอร์ แต่ก็มีรูปเล็กแบบชัดๆในกรอบเดียวกัน เป็นรูปบนบัตรนักศึกษาของตวง


หลังจากนั้นสิ่งที่คนอื่นพูดก็ไม่ได้เข้าหัวฉันอีกเลย ตอนนี้ในหัวฉันคิดแต่เรื่องที่ตวงตายไปแล้ว มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าตวงตายไปเมื่อหลายวันก่อน แล้วใครกันที่ไปชวนฉันมานอนด้วย ใครที่พาฉันเข้ามาในหอ ใครกันที่ฉันอยู่ด้วยเมื่อกี้นี้

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันไปทำบุญที่วัด แล้วตัดสินใจโทรหาแม่ของตวงที่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เสียงของแม่ฟังดูอิดโรยเต็มที่ และเมื่อฉันถามถึงตวง แม่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

ตวงเสียแล้วจริงๆ เสียมาอาทิตย์กว่าแล้ว แต่เพราะฉันยุ่งๆอยู่กับเรื่องเรียนถึงได้ไม่รู้ ครอบครัวตวงเองก็ยุ่งอยู่กับการจัดงานศพแล้วก็เคลียร์เรื่องคดี

ฉันไม่รู้ว่าตวงเจออะไรมาบ้าง ตวงเป็นคนเงียบๆที่ฉันไม่คิดว่ามันจะกล้าแทงใคร โอ๊ตคงทำกับมันไว้หนักหนามากทีเดียว แต่ถึงยังไงตอนนี้ก็พ้นทุกข์แล้วนะตวง


สู่สุขคตินะ

เพื่อนรัก