เพื่อนมาช่วยขนของเข้าหอพักนอกมหาลัย [เรื่องเล่าผี]

ผมชื่อบอส เรื่องที่ผมจะมาเล่าวันนี้ มันเกิดขึ้นสมัยที่ผมเข้าเรียนปี 1

วันแรกที่ย้ายเข้าหอ ผมติดต่อเพื่อนสนิทสมัยม.ปลาย ให้มาช่วยกันขนของ และหนึ่งในนั้น ก็มีทอมคนหนึ่ง ชื่อว่าพลอย

แฟนไอ้พลอยชื่อออม เป็นเพื่อนห้องเดียวกับเราตอน ม.6 นี่แหละครับ ออมสอบติดมหาลัยเดียวกับผม แต่อยู่หอใน วันที่ขนของ ออมจึงขอตามไอ้พลอยมาดูห้องผมด้วย เผื่อว่าพอหมดสัญญาหอใน มันอาจจะย้ายมาอยู่ที่นี่

“พลอย ทำบ้าอะไร” ผมได้ยินเสียงออมดุแฟนมันดังมาจากข้างหลัง ขณะที่เรากำลังขนของไปที่ห้อง

ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆ

“เฮ้ย!” พอผมหันไป ก็ตกใจที่เห็นว่า ไอ้พลอยมันเคาะประตูห้องทุกห้องที่มันเดินผ่าน “มึงเล่นอะไรวะ เดี๋ยวเค้าก็ออกมาด่ากันหรอก”

“ใครจะออกมาด่า” มันเถียง “กุญแจดอกเท่าบ้านคล้องอยู่หน้าประตูแบบนั้น มันแปลว่าไม่มีคนอยู่ป่ะวะ กูรู้หรอกน่า ว่าห้องไหนเล่นได้ ห้องไหนเล่นไม่ได้”

ผมขนของเข้าหอก่อนเปิดเทอมหลายอาทิตย์ ทำให้ห้องบนชั้นที่ผมเช่า มีคนอยู่ไม่มากนัก ห้องที่เจ้าของยังไม่ย้ายมา ก็จะมีกุญแจดอกใหญ่คล้องอยู่ที่ประตูทุกบาน ผมส่ายหัวระอา เมื่อไอ้พลอยไม่ได้สนใจคำเตือน แถมยังไล่เคาะทุกห้อง ไปจนถึงห้องผมที่อยู่ตรงสุดทางเดิน

หลังจากวันนั้น ผมกับไอ้พลอย ก็นัดกันกินเหล้าที่ห้องผมอีกหลายต่อหลายครั้ง ทุกครั้งที่มันมา มันก็จะเคาะประตูห้องที่ไม่มีคนอยู่ เล่นเป็นประจำ

จนเข้าสู่ช่วงสงกรานต์ หลังจากที่เล่นน้ำกันเสร็จสรรพ พวกเราก็นัดกันมากินเหล้า ดูบอลกันต่อที่ห้องผมเช่นเคย คืนนั้นมีผม ไอ้อู๋(เพื่อนสนิทอีกคน) ไอ้พลอย ขาดออมที่ติดธุระที่บ้าน

พวกเรานั่งคุยกัน แล้วก็ผลัดกันไปอาบน้ำ เตรียมตัวรอบอลที่จะมาตอนตี 2 ห้องน้ำจะอยู่ติดกับประตูหน้าห้องครับ ส่วนคนที่รอก็นั่งกันอยู่บนเตียง ที่อยู่ไกลจากประตูพอสมควร

ระหว่างที่ไอ้พลอยไปอาบน้ำ ผมที่นั่งอยู่ปลายเตียง ก็เห็นมันโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ มองไปทางประตูห้อง สักพักก็กลับเข้าไปอาบน้ำต่อ เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 3-4 ครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมัน จนมันอาบเสร็จแล้วเดินออกมา

“ใครแม่งกวนตีนวะ” มันบ่นพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย

“อะไรมึง” ผมถาม

“ใครแม่งมาเคาะประตูห้องอยู่ได้ พวกมึงไม่ได้ยินหรอ” มันตอบน้ำเสียงหงุดหงิด “เคาะรัวๆแบบรู้ว่ากวนตีนอ่ะ”

“ก็กวนตีน เหมือนที่มึงไปไล่เคาะห้องชาวบ้านเค้าไง” ไอ้อู๋ด่า

“เออ สงสัยคนห้องนั้นที่เปิดประตูมามองมึงครั้งที่แล้ว คงมาแก้แค้นมึงมั้ง” ผมคาดเดา

“ก็ตอนนั้นกูนึกว่าไม่มีคนอยู่นี่หว่า” มันแก้ตัว “คอยดูนะ ถ้าแม่งเคาะอีก กูจะเปิดพรวดออกไปจ๊ะเอ๋แม่ง”

ผมส่ายหน้าให้กับความไม่ยอมคนของมัน ไอ้อู๋ขอตัวไปอาบน้ำเป็นคนถัดไป ผมกับไอ้พลอยเลยมานั่งแกะขนมที่ซื้อมาใส่จานกันอยู่ 2 คน

“แหมมมมมมม” อยู่ๆไอ้พลอยก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

“แหมอะไร” ผมถาม

“ทำเป็นบอกกูว่าไม่ว่าง ที่แท้แอบวางแผนมาเซอร์ไพรส์กู”

“ใครวะ” ผมเกาหัวงง

“มึงแม่งไม่เนียนว่ะบอส” มันส่ายหัวใส่ผม “งั้นเสียงเคาะประตูเมื่อกี้ก็เมียกูมาอ่ะดิ”

“เมียมึง? ออมอ่ะนะ”

“กูก็มีแฟนคนเดียวป่ะวะ เฮ้ยออม เข้ามาเหอะ ที่ระเบียงมีไฟมึงไม่รู้หรอ กูเห็นเงามึงหมดแล้ว ไม่ต้องแอบ เข้ามาๆ”

ผมมองหน้ามัน สลับกับระเบียงอย่างไม่เข้าใจ พลอยเอาแต่มองไปตรงระเบียงที่ว่างเปล่า แล้วก็หัวเราะคิกคัก พร้อมบ่นว่าไม่เนียน

“มึงเล่นยาหรอวะ” ผมถามอย่างสงสัย เพราะคำพูดมัน ฟังดูเหมือนคนเห็นภาพหลอน

“ยาหอกไรล่ะ มึงไปเปิดระเบียงให้แม่งเข้ามาเหอะ เดี๋ยวยุงก็กัดตายห่า อยู่นานแค่ไหนแล้วน่ะ”

“มึงพูดถึงใครวะ” ผมยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่มันสื่อ

“กูเห็นเงามันแล้ว ตรงม่านนั่นอ่ะ” มันพูดแล้วก็ชี้ไปตรงม่าน ที่ผมไม่เห็นว่ามันจะมีเงาอะไรอยู่เลย “ผู้หญิงผมยาวแบบนั้น จะมีใครวะถ้าไม่ใช่ออม แผนมึงแตกแล้ว อย่ามาทำเนียนหลอกกูต่อเลย เสียเวลา”

“พลอย มึงฟังกู” ผมเรียกมันด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ให้มันรู้ว่าผมไม่ได้กำลังหลอกมัน “ที่ระเบียงไม่มีผู้หญิงผมยาวแบบที่มึงพูด”

“เอาดีๆ”

“มึงเห็นหน้ากูเหมือนคนพูดเล่นหรอ”

“มีไรกันวะ” ไอ้อู๋ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถาม

“อู๋ มึงเห็นเงาคนที่ระเบียงป่ะ” พลอยถามอู๋ แล้วชี้ไปที่ระเบียง

“ก็ไม่นะ” อู๋ตอบ “มึงหลอนป่ะเนี่ย เล่นยาหรอวะ”

มันมองหน้าผมกับอู๋อย่างไม่ค่อยเชื่อ ก่อนจะวางของที่แกะอยู่ลง เดินไปที่ประตูระเบียง พลอยกำเชือกที่ใช้ดึงม่านแน่น แล้วดึงลงอย่างแรงให้ม่านเปิดออกจนสุดในครั้งเดียว


....ว่างเปล่า....


ไม่มีใครอยู่ข้างนอกอย่างที่มันพูด

“เชี่ย” มันสบถ แล้วยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น

“พอใจแล้วก็มาแดกเหล้า” ผมเร่งก่อนจะหันมาแกะขนมต่อ

“เฮ้ย เป็นไรวะน่ะ”

เพราะคำพูดนั้นของไอ้อู๋ เลยทำให้ผมกันกลับไปมองไอ้พลอย มันยังยืนอยู่ที่เดิม ท่าเดิม คือมือทั้ง 2 ข้างจับอยู่ที่เชือก แต่หน้ามันค่อยๆหันหลังกลับมา หันมาเรื่อยๆ หันมาจนมันเริ่มผิดธรรมชาติ จากนั้นก็มีเสียงดังกร๊อบ ผมคิดว่าน่าจะเป็นเสียงของกระดูกที่หัก

“เชี่ย!!!” ผมกับไอ้อู๋ร้องขึ้นพร้อมกัน ถอยหนีออกมาให้ไกลที่สุด จนหลังชนเข้ากับผนังห้องอีกฝั่ง

ปากไอ้พลอยค่อยๆแสยะยิ้ม ตามันมองจ้องมาที่พวกเรา ปล่อยมือออกจากเชือก แล้วตั้งวงรำราวกับนางรำมืออาชีพ มันรำเอียงหัวไปทางซ้ายที ขวาที คอก็พับไปพับมาเหมือนไม่มีกระดูก ก่อนจะค่อยๆหมุนตัว พอมันหันมาทางพวกเราอีกครั้ง ใบหน้าของไอ้พลอยกลับกลายเป็นผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้

ดวงตาสีเลือด โปนจนแทบถล่น จ้องมาที่พวกเราอย่างโกรธเคือง มือที่ตั้งวงอยู่ท้าวลงที่เอว ขาข้างหนึ่งยกขึ้น แล้วกระทืบลงอย่างแรง พร้อมด้วยมือซ้ายชี้มาที่ผมกับไอ้อู๋

“ทำไมมึงไม่ห้ามมัน!!” เสียงแหลมสูงตวาดลั่น ผมกลัวจนน้ำตาไหล “มันมาเคาะประตูรบกวนกูไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง!”

ผมทำได้แค่หลับตาแน่น ยกมือไหว้ขอโทษเค้าแทนไอ้พลอย ตอนนั้นผมไม่เห็นแล้วว่าภาพตรงหน้าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะไม่กล้าลืมตามอง แต่เสียงระนาดที่ดังอยู่ในหู ทำให้ผมรู้ว่าเธอยังไม่ไปไหน

เสียงเครื่องดนตรีไทยดังอย่างต่อเนื่อง ตามมาด้วยเสียงย่ำเท้าหนักๆ เดินวนไปรอบห้อง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวผม ดังสลับกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจ กลิ่นน้ำอบ ผสมกับกลิ่นคาวเลือด คละคลุ้งจนแทบอ้วก

เป็นเวลาเกือบ 10 นาที ทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้เงียบละ และหายไป ผมเริ่มหายใจทั่วท้องมากขึ้น มือที่จิกหลังไอ้อู๋อยู่ก็ค่อยๆคลาย แต่ยังไม่กล้าลืมตา

“ไอ้พลอย!!!”

ผมสะดุ้งเพราะเสียงไอ้อู๋ที่ตะโกนอยู่ข้างหู เสียงนั้นสั่นจนผมกังวล เลยต้องลืมตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ระเบียงตรงนั้น ผมเห็นร่างของไอ้พลอยขึ้นไปยืนอยู่บนราวเหล็ก ที่กั้นระเบียง

“ไอ้พลอยลงมา!” อู๋เรียกมันเสียงดัง เพราะหวังจะให้พลอยรู้สึกตัว

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร พลอยก็ทำท่าสะพานโค้ง โดยการเอนตัวไปฝั่งที่เป็นด้านนอกระเบียง วินาทีต่อมาร่างของมันก็ร่วงลงจากตึกไป

“ไอ้พลอย!!” ผมกับอู๋ตะโกนพร้อมกัน แล้ววิ่งสุดชีวิตไปที่ระเบียง

...แต่มันก็ไม่ทัน...

ร่างไอ้พลอยที่นอนจมกองเลือดอยู่ข้างล่างนั่น ทำให้แข้งขาของผมอ่อนแรง ผมทรุดตัวลงที่พื้น แล้วร้องไห้เสียงดังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

.
.
.

ครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้น ตำรวจและมูลนิธิก็มาถึง ไอ้พลอยตายคาที่ แขนทั้ง 2 ข้างหักไม่มีชิ้นดี กระดูกแทงทะลุออกมานอกผิวหนัง ดูแล้วน่าสยดสยอง

พวกเรา 2 คนโดนตำรวจสอบปากคำ และพอเราเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ผมกับไอ้อู๋ก็ถูกหาว่าเล่นยากัน จึงโดนพาตัวไปตรวจฉี่ที่โรงพยาบาล

เช้าวันรุ่งขึ้น ตำรวจมาที่ห้องของผม เพราะเขาไม่พบสารเสพติดในตัวพวกเรา ปมการตายของไอ้พลอยตอนนี้จึงมุ่งไปทางฆ่าตัวตาย กับถูกฆาตกรรม และแน่นอนว่าผู้ต้องสงสัยอันดับต้นๆ ก็คือผมกับไอ้อู๋

ถึงแม้วันนี้คดีจะจบแล้ว มันถูกปิดฉากลงด้วยคำว่าฆ่าตัวตาย มีเพียงแค่ผมกับไอ้อู๋เท่านั้นที่รู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่เราก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมแค่การเคาะประตูห้องเล่นๆของไอ้พลอย ถึงทำให้มันต้องเจออะไรขนาดนี้

ส่วนตัวผม คิดว่าพลอยมันคงไปทำอะไรไว้มากกว่านั้น อาจจะพูดจาลบหลู่ตอนเคาะ หรือไม่ก็คงทำอะไรมากกว่านั้น

ผมได้แค่สงสัยนั่นแหละครับ เพราะคนเดียวที่รู้คำตอบ มันไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ที่มาเล่า ผมไม่ได้ต้องการจะรื้อฟื้นว่ามันไปทำอะไรมา แต่อยากมาเล่าเพื่อเป็นอุทาหรณ์ ว่าถ้าคุณมีเพื่อนที่ชอบเล่นอะไรแผลงๆ เตือนมันเถอะครับ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป