เพราะผมชอบเรื่องลี้ลับสยองขวัญ [เรื่องเล่าผี]

สวัสดีครับ ผมชื่อปอ เป็นคนชอบเรื่องลี้ลับสยองขวัญมาก

จนวันนึงผมก็อยากจะอ่านเรื่องราวใหม่ ๆ แบบที่ไม่เคยอ่านที่ไหนมาก่อน ก็เลยเกิดไอเดียทำเว็บเรื่องลี้ลับสยองขวัญของตัวเองซะเลย ได้อ่านเป็นคนแรกด้วย

ผมจึงเริ่มเสาะแสวงหาคนที่จะมาเขียนเรื่องสยองขวัญให้กับผม และในที่สุดผมก็เจอนักเขียนที่น่าสนใจเข้าจนได้

ผมเจอน้องคนนี้ที่เว็บนิยายชื่อดัง เธอเขียนนิยายทั่วไปนี่แหละครับ แต่สิ่งที่ทำให้ผมสนใจเธอ เพราะว่านางเอกในนิยายของเธอ....ไม่ใช่คน....

ผมทำการติดต่อเธอไป แล้วลองพูดคุยกันดู ว่าเธอเขียนเรื่องแบบไหนได้บ้าง ผมต้องการแบบนี้ ให้ราคาเท่านี้ เธอตกลงไหม เราคุยกันถูกคอ เพราะเธอชอบที่จะเขียนเรื่องสยองขวัญ ส่วนผมเองก็กำลังต้องการคนที่จะทำงานนี้ไปได้เรื่อยๆ โดยไม่มีเบื่อ

1 อาทิตย์ผ่านไป เรื่องสยองเรื่องแรกก็ถูกส่งมา เมื่อผมอ่านจบ จึงรู้ว่าเธอไม่ค่อยถนัดแนวนี้มากนัก อะไรหลายๆอย่างมันยังดูงุนงง ผมจึงคอมเม้นส่วนที่น่าจะต้องแก้ แล้วส่งกลับไป

เราทำงานด้วยกันไปเรื่อยๆ จนเข้าสู่เดือนที่ 2 เรื่องสยองขวัญจากเธอ ก็เริ่มใช้เวลาในการแต่งน้อยลง เนื้อเรื่องดูดีมากขึ้น ยังมีขัดๆบ้างในช่วงของการบรรยายลักษณะผี ผมเลยส่งคอมเม้นกลับไป

ครั้งนี้เธอไม่ได้ส่งงานที่แก้แล้วกลับมาให้ผมภายใน 2 วันเหมือนที่ผ่านๆมา แต่เธอกลับหายไปเป็นอาทิตย์

ผมไม่มีเบอร์ที่ใช้ติดต่อเธอ ปกติเราคุยกันผ่านแชทเท่านั้น ผมจึงไม่รู้จะไปตามเธอได้ที่ไหน ได้แต่เข้าไปดูหน้านิยายของเธอ แต่ก็ปรากฎว่าเธอไม่ได้อัพมันมาหลายอาทิตย์แล้ว

เวลาผ่านไป 2 สัปดาห์ เธอกลับมาพร้อมกับเรื่องผีเรื่องใหม่ เป็นเรื่องราวของเด็กผู้หญิงในห้องพักเล็กๆ ที่เห็นผีอยู่ตลอดเวลา และการกลับมาครั้งนี้ของเธอ สร้างความประทับใจให้ผมมาก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สมบูรณ์แบบ ทั้งเนื้อเรื่อง แล้วก็การบรรยายรูปร่างของผีที่ตัวละครเห็น

ผมแอบถามอ้อมๆว่าเธอไปไหนมา เธอตอบกลับมาว่าเธอหายไปหาข้อมูล เพราะอยากให้งานเขียนมันไม่มีที่ติ

หลังจากวันนั้น เธอก็ส่งงานมาอย่างสม่ำเสมอ ถึงพล็อตเรื่องจะเหมือนเดิม คือมีเด็กผู้หญิงเจอผีในห้องพัก แต่ลักษณะของผี และที่มาของผีที่แตกต่างกันไป มันยังพอทำให้ผมยอมรับงานของเธอได้อยู่


แต่แล้ว....เธอก็หายไปอีก....


และครั้งนี้ก็เหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าจะไปตามเธอได้ที่ไหน ได้แต่คอยไปดูที่หน้านิยายของเธอ แต่มันก็ไม่ถูกอัพอีกเลย ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ผมเคยเข้ามาดู

ผมรอแล้วรอเล่า จนคืนวันหนึ่ง แจ้งเตือนแชทของผมก็ดังขึ้น ตอนนั้นเป็นเวลาตี 5 กว่าๆ ผมหยิบมันขึ้นมาดู แล้วพบว่าเป็นเรื่องผีเรื่องใหม่ที่เธอส่งมา ผมเปิดเข้าไปอ่านดูคร่าวๆ พล็อตเรื่องยังคงเหมือนเดิม คือมีคนเจอผีในห้องพัก


แต่เปลี่ยนจากผู้หญิง...เป็นผู้ชาย...


ผมอ่านไปหาวไปจนจบ เนื้อเรื่องโดยรวมผมว่ามันไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่ตอนจบครั้งนี้ก็ดูแปลกดี มีการหักมุมที่ทำให้พอประหลาดใจอยู่

ซึ่งผมขัดใจนิดหน่อย ตรงที่สถานที่ครั้งนี้ มันดูไม่ชัดเจนเหมือนเรื่องที่ผ่านๆมา มันดูเป็นการบรรยายอย่างลวกๆ เหมือนคนเขียนเองก็ยังไม่เห็นภาพห้องที่ตัวเองเขียนมาด้วยซ้ำ ผมเลยจัดการคอมเม้นในส่วนนั้น แล้วส่งกลับไปให้เธอ ก่อนที่จะนอนต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น ไม่มีการแก้งานส่งกลับมา เธอคงเพิ่งจะได้นอนเลยยังไม่ตื่นล่ะมั้ง ตกเย็นหลังเลิกงาน ผมก็เข้าไปเช็คแชทเธอดูอีกที แต่มันก็ยังไม่มีแชทใหม่ส่งกลับมาเหมือนเดิม ผมเลยเลิกสนใจแล้วเข้านอน

คืนนั้นผมตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำตอนตี 4 และเมื่อเปิดดูโทรศัพท์ ก็พบว่าเธอส่งงานที่แก้มาแล้วตอนตี 3 กว่าๆ ผมเลยหยิบมือถือเข้าไปอ่านในห้องน้ำด้วย

ผมอ่านไปพยักหน้าไป ครั้งนี้เธอแก้มาได้ดีทีเดียว อ่านแล้วเห็นภาพห้องนอนของตัวละครชัดมากขึ้น มีแก้เนื้อเรื่องมานิดหน่อย ซึ่งมันก็หักมุมดี ผมส่งคำชมกลับไปให้เธอ แล้วจัดการธุระตัวเองต่อก่อนจะกลับมานอน

แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ผมก็ต้องนิ่งค้างไป ใจผมเต้นรัวขึ้นมาทันที เมื่อผมเห็นห้องนอนตัวเองในมุมที่ยืนอยู่ปลายเตียงแบบนี้ ผมก็นึกถึงงานเขียนของเธอขึ้นมา

‘ ห้องของเขาไม่กว้างมากนัก มีเตียงไม้อย่างดีขนาด 6 ฟุตตั้งอยู่กลางห้อง ผ้าปูที่นอนสีน้ำเงินเข้ม บนหัวเตียงมีชั้นวางของยาว 2 เมตรติดอยู่กับผนัง บนนั้นเขาวางนาฬิกาไม้โบราณเอาไว้ ซ้ายมือของเตียงมีโต๊ะทำงาน ยาวเมตรครึ่ง เก้าอี้ทำงานอย่างดีสีขาว ที่ส่วนปลายแขนข้างซ้ายขาดเป็นรูนิดหน่อย‘


สิ่งที่เธอบรรยายไว้ในงาน

ทั้งหมดนั่น

....มันคือห้องนอนของผม....

ตอนแรกผมพยายามจะคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เธอบรรยายตรงทุกอย่าง มีรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ แม้กระทั่งรอยขาดที่เก้าอี้

ผมไม่เคยบอกเธอว่าผมพักที่ไหน ผมไม่เคยถ่ายรูปห้องนอนไปลงแอพใดใด มันไม่มีทาง ที่จะบังเอิญได้ขนาดนี้

ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา เพราะนึกถึงตอบจบของงานเขียนของเธอ

‘ เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ร่วมห้องกับหญิงสาวคนหนึ่งมาสักพักแล้ว แต่เธอ....ไม่ใช่คน....

เธอรักงานของเธอที่ทำร่วมกับเขามาก แต่เธอรับบางอย่างไม่ไหว เธอจึงฆ่าตัวตาย

พอเธอตายไป เธอเลยมาหาเขา มาอยู่กับเขา หาแรงบันดาลใจในห้องเขา เพื่อสร้างสรรค์งานที่เธอรักต่อไป

....เธอมักจะนั่งห้อยขาอยู่บนชั้นวางของที่เขาติดไว้ตรงหัวเตียง แต่เมื่อเธอได้รับคอมเม้นจากงานล่าสุด เธอเลยเปลี่ยนมายืนอยู่ที่ปลายเตียงแทน

ยืนอยู่ข้างเขา ที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำมา....‘

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อยู่ๆก็รู้สึกเย็นจนชาที่ด้านหลัง และยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ

ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิง พูดว่า “หนูต้องแก้งานอีกไหมคะ”

“เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!”

ผมรีบวิ่งออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต ไล่เคาะประตูห้องข้างๆทุกบานอย่างไม่กลัวโดนด่า พอมีคนออกมา ผมก็เอาแต่บอกเค้าว่าผมเจอผี ช่วยผมด้วย

พวกเขาใช้เวลาปลอบผมกันอยู่นาน บ้างก็บอกว่าผมคงนอนดึกเลยหูฝาดไป บ้างก็เริ่มกังวลเพราะอยู่ห้องติดกับผม รุ่งเช้า เราเลยพากันไปทำบุญ แล้วผมก็มีโอกาสได้พูดคุยกับเพื่อนบ้านเป็นครั้งแรก

แล้วก็ไม่รู้ว่าผมควรจะขอบคุณโลกใบนี้ที่มันกลมดีรึเปล่า เพราะหนึ่งในคนที่ผมเคาะห้องคืนนั้น มันมีคนที่ติดตามอ่านนิยายของนักเขียนคนนี้อยู่ด้วย

น้องข้างห้องเล่าให้ผมฟังว่า นักเขียนคนนั้นมาโพสในเฟสส่วนตัว ว่าตอนนี้ได้งานใหม่ที่รายได้ดีกว่าเขียนนิยาย จึงขอพักการอัพเดตนิยายไปสักพัก

แต่โพสก็ไม่ได้จบเพียงแค่นั้น

เธอยังคงแวะเข้าไปบ่นเรื่อยๆ ว่างานที่เหมือนจะง่าย แต่มันกลับไม่ง่าย โดนแก้หลายต่อหลายครั้งจนเริ่มท้อ ก็เธอไม่เคยเห็นผี จะให้เธอบรรยายออกมาจนเห็นภาพขนาดนั้นได้ยังไง

จนเมื่อเดือนที่แล้ว เธอแชร์ลิ้งก์หนึ่งมาในเฟส เมื่อน้องคนนั้นกดเข้าไปดู ก็พบว่ามันคือ 10 วิธี ที่จะเปิดเนตรให้คนธรรมดามองเห็นผี

5 วันต่อจากนั้น เธอก็มาบ่นลงเฟสเรื่อยๆ ว่ามันเยอะเกินไป เยอะเกินไปแล้ว เธอรับไม่ไหวแล้ว หลายคนที่ได้อ่าน ก็คิดว่าเธอคงเครียดเรื่องงาน เลยเข้าไปเม้นให้กำลังใจเธอกันมากมาย

จนกระทั่งเมื่อ 3 วันก่อน

เธอลงรูปตัวเองพร้อมรอยยิ้ม ตามด้วยแคปชั่นที่ว่า ‘ฉันรู้วิธีที่จะไม่เห็นพวกแกแล้ว’

เช้าวันต่อจากโพสนั้น มีคนอ้างตัวว่าเป็นแม่ของเธอ มาโพสข้อความในเฟส เพื่อแจ้งกับทุกคนว่า เธอเสียชีวิตแล้ว ด้วยการผูกคอตาย

เธอทิ้งจดหมายลาตายเอาไว้ ไม่ได้ระบายอะไรมากมายนัก เขียนไว้เพียงแค่

‘ไม่ต้องช่วยหนู ปล่อยหนูไปเถอะ หนูจะได้ไม่ต้องเห็นผีอีกแล้ว’

...