ผู้หญิงแปลกหน้า [เรื่องเล่าผี]

เรื่องในวันนี้ที่ผมจะเล่า มันเกิดมาจากคืนหนึ่ง ที่ผมเริ่มฝันถึงผู้หญิงแปลกหน้า ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยเจอเธอมาก่อนแน่ๆ คืนแรกๆที่ผมฝันถึงเธอ ตอนนั้นผมเดินไปตามแม่น้ำสายหนึ่งใกล้คอนโด เจอผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษา ผมซอยสั้น ยืนอยู่ใต้สะพาน และทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้า ในฝันผมกลับรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเธอ

คืนถัดมา ผมก็ฝันถึงเธออีก คราวนี้เธอหันหน้ามาหาผม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง ความรู้สึกผมตอนนั้นก็คล้ายกับวันแรก คือดีใจที่ได้เจอเธอมาก เหมือนกับผมรอคอยที่จะเจอเธอมาตลอด

คืนต่อๆมาผมก็ฝันเหมือนเดิม ผมเดินไปตามแม่น้ำสายเดิม เจอเธอเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่เคยได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว เราทำแค่ยืนมองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มมีความสุขอยู่อย่างนั้น

เวลาตื่นผมก็ค่อนข้างเพ้อถึงเธอนะ เพราะเธอจัดว่าเป็นผู้หญิงที่ตรงสเป็คทีเดียว ผมเอาแต่คิดเรื่องของเธอทั้งวัน คิดจนไม่เป็นอันทำอะไร รู้ตัวอีกที ผมก็ทำงานหลายชิ้นพลาดไป จนต้องอยู่ทำโอทีเสียแล้ว

คืนวันนั้น ตอนที่ผมนั่งทำโอทีอยู่ที่ทำงานตอน 3 ทุ่ม อยู่ๆไฟก็ตก และในเสี้ยววินาทีที่จอคอมพ์เป็นสีดำนั้น ผมก็เห็นเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง มายืนอยู่ข้างหลังผม

ผมนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าตาฝาด หรือเห็นจริงๆ แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะหันไปมอง พยายามคิดในทางที่ดี ว่าอาจจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน ที่เดินขึ้นมาเอาของที่ลืมไว้ก็ได้

หลายอาทิตย์ต่อจากนั้น มีหลายคืนที่ผมอยู่เชียร์บอลจนดึก กว่าจะนอนก็เกือบเช้า ผมเลยไม่ได้ฝันถึงเธออีก

จนกระทั่งเดือนที่แล้ว ผมกลับมาฝันถึงเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ สถานที่ที่ผมเจอเธอ มันไม่ใช่แม่น้ำเหมือนเดิม แต่เป็นบนถนนเส้นหนึ่ง ที่ผมเดินผ่านประจำตอนกลับคอนโด

เธอร้องไห้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ในฝันผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เข้าไปกอดเธอไว้ ในตอนนั้นเองที่ผมได้กลิ่นน้ำหอมที่เธอใช้ กลิ่นมันคล้ายๆดอกไม้อะไรสักอย่าง เรากอดกันอยู่แบบนั้นจนเธอหยุดร้อง เธอเงยหน้ามายิ้มให้ผม แล้วผมก็ตื่น

หลังจากวันนั้น ผมก็ฝันถึงเธอถี่ขึ้นเรื่อยๆ จากที่เคยฝันแค่ตอนกลางคืน กลายมาเป็นไม่ว่าผมจะพักสายตาเวลาไหน ก็มักจะเห็นภาพเธอตลอดเวลา แถมสถานที่ก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่ได้อยู่แต่ที่เดิมเหมือนที่ผ่านๆมา

จนเย็นวันนึง แม่ผมมาจากต่างจังหวัด มาทำธุระใกล้ๆคอนโดของผม แม่เลยแวะมาหาผม

“ตายแล้ว ทำไมโทรมขนาดนี้ งานหนักมากเลยหรอ” แม่ทักด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ก็ไม่นะแม่” ผมตอบพร้อมกับเกาหัวไปด้วย ช่วงนี้นอกจากงานจะไม่หนักแล้ว มันยังสบายกว่าทุกๆช่วงชีวิตที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ

“แล้วทำไมขอบตาดำแบบนี้” แม่บ่น

“อ่อ ดูบอลบ่อยไปมั้งแม่”

แม่พยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก คืนนั้นเรา 2 แม่ลูกออกไปหาอาหารข้างทางกินกัน กลับมานั่งดูละครที่แม่ชอบ แล้วก็เข้านอนตอนประมาณ 4 ทุ่ม

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาตอน 8 โมง เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ผมเลยวางแผนไว้ว่าจะพาแม่ไปเดินห้าง หาอะไรพิเศษๆกินกัน แล้วค่อยไปส่งแม่ที่ท่ารถตอนเย็น

“เมื่อคืนหายไปไหนมา” แม่ถามทันทีที่ผมโผล่ออกมาจากห้องนอน

“ห๊ะ” ผมอุทานอย่างแปลกใจ เมื่อคืน ผมก็หลับสนิทตลอดคืนนะ

“เมื่อคืนแม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนตี 3 เห็นแกไม่ได้อยู่ที่เตียง แม่เลยเดินหาทั่วห้อง ว่าจะถามดูว่ามีเรื่องอะไรเครียดๆแล้วอยากระบายมั้ย แต่แม่หาแกไม่เจอ”

“เมื่อคืนผมก็นอนอยู่ข้างแม่นะ”

“อ้าวหรอ สงสัยไม่ได้ใส่แว่นเลยมองไม่เห็น”

เรากินข้าวเช้าไป คุยเรื่องวันเก่าๆไป บ่ายๆ ผมพาแม่ไปเดินห้างดูนั่นดูนี่ จนตกเย็นก็พาไปส่งที่ท่ารถ

“แกมีแฟนรึยัง” แม่ถามตอนที่กำลังก้มหยิบกระเป๋า และของฝากมากมาย

“ก็หาๆอยู่อ่ะแม่”

“ถ้ามีก็บอกนะ ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไร”

“ทำไมแม่ถึงคิดว่าผมจะปิดบังแม่ล่ะ”

“ก็ไม่รู้ วันนี้แม่เห็นผู้หญิงคนนึงทำท่าจะเข้ามาหาแก แต่พอเห็นแม่เค้าก็เดินหายไป”

“ผู้หญิงที่ไหนแม่” ผมถามอย่างงุนงง

“ผู้หญิงผมสั้นๆ ใส่ชุดนักศึกษา เจอตอนอยู่ลานจอดรถที่คอนโด มีก็ไม่ว่า แต่ดูดีๆด้วย ยังเรียนอยู่แบบนั้น เกิดท้องขึ้นมา พ่อแม่เค้าจะมาด่าแม่เอา แม่ไปแล้ว รถจะออกแล้ว ขับรถกลับดีๆล่ะ”

ตลอดทางที่ขับรถกลับคอนโด ผมก็เอาแต่คิดถึงเรื่องที่แม่พูด

คอนโดนี้ผมเพิ่งจะย้ายเข้ามา วันๆก็ตื่นเช้าไปทำงาน เลิกงานก็ไปเตะบอลที่สนาม กลับถึงห้องก็ 4-5 ทุ่มแล้ว ไม่มีเวลาจะไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านเลยสักคน แล้วนักศึกษาที่ไหนที่จะพยายามเข้ามาคุยกับผม

จะว่าไป

ผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษา

ผมสั้นๆ

หรือว่า...

แต่มันไม่น่าเป็นไปได้ ก็ในเมื่อเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ผมฝันถึง เธอจะมาเดินอยู่ที่ลานจอดรถคอนโดได้ยังไง

บางที แม่ผมอาจจะเข้าใจผิดไปเอง

ผมกลับมาถึงคอนโดก็เกือบจะมืดแล้ว จังหวะที่เปิดประตู แล้วกำลังจะก้าวเท้าลงจากรถ อยู่ๆก็มีลมพัดเข้ามาปะทะหน้าผมอย่างแรง แล้วตอนนั้นเอง ที่ผมได้กลิ่นน้ำหอม กลิ่นเดียวกับที่ผมได้กลิ่นในฝัน

ผมพยายามมองหาเจ้าของน้ำหอมกลิ่นนั้น แต่เพราะวันนี้เป็นวันหยุด และเวลาก็พึ่งจะ 6 โมงกว่า ลานจอดรถทั้งชั้นจึงมีรถอยู่แค่ 4 คัน รถแต่ละคันจอดอยู่ห่างๆกัน ห่างพอที่ผมจะมองเห็นว่า ทั้งชั้นนี้ มันไม่มีใครอยู่นอกจากผม

...แล้วกลิ่นน้ำหอมมาจากไหน...

นี่มันเริ่มจะไม่ปกติ...

ผมรีบล็อครถแล้ววิ่งขึ้นห้องไปอย่างไว คืนนั้นทั้งคืน ผมพยายามที่จะไม่นอน ผมดื่มกาแฟไป 3 แก้ว พยายามนั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆของเธอ ผู้หญิงคนที่ผมเห็นในฝันมาตลอดหลายเดือน

ที่แรกที่เจอเธอ คือแม่น้ำที่อยู่ถัดไปจากคอนโดไม่กี่กิโล

ที่ต่อมา คือถนนสายหลักที่ผมขับผ่านทุกวันตอนไปทำงาน และกลับบ้าน

ที่ที่ 3 คือสวนสาธารณะที่อยู่ถัดไป 2 ซอย

ที่ที่ 4 คือร้านขายของหน้าปากซอยคอนโด

และที่สุดท้าย

ที่ผมเห็นเธอในความฝันเมื่อคืนนี้

คือหน้าป้ายคอนโดที่ผมอยู่


ทำไมผมถึงไม่เคยเอะใจ ว่าทุกครั้งที่ฝันถึงเธอ เธอจะเข้ามาใกล้คอนโดผมมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมในฝัน ผมถึงไม่เคยถามว่าเธอเป็นใคร และทั้งๆที่เราไม่เคยพูดคุยอะไรกัน แต่ความรู้สึกของผม มันกลับโหยหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

อยากจะนอนหลับฝันถึงเธออยู่แบบนั้น...ตลอดไป...

อยู่ๆผมก็นึกถึงคำพูดของแม่ผมเมื่อเช้า ที่ถามว่าเมื่อคืนผมหายไปไหนมา มันทำให้ผมเริ่มคิดได้ว่า

หรือที่ผ่านมา มันจะไม่ใช่แค่ความฝัน

คิดมาถึงตรงนี้ ผมก็เริ่มขนลุก ผู้หญิงที่ผมมักจะไปเจอในตอนกลางคืน เธอต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่ๆ หรือบางทีเธออาจจะไม่ใช่คนด้วยซ้ำ

ผมรีบกดโทรศัพท์หาแม่ทันที ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วก็ถาม เมื่อแม่รับสายผม ประโยคแรกที่แม่ถามก็คือ

“รู้ตัวแล้วหรอ ฟังแม่ให้ดีนะ” ตอนนั้นมือไม้ผมสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ลมในห้องก็เย็นผิดปกติจนผมเริ่มหนาว

“แม่รู้หรอ”

“ใช่ แม่เห็น”

“เห็นอะไร แม่บอกผมได้มั้ย”

“แกมีพระบ้างมั้ย รีบไปหามาใส่ แล้วห้ามหลับเด็ดขาด”

ผมรีบวิ่งไปค้นตามกล่องต่างๆเพื่อหาพระมาใส่ ผมดื่มกาแฟไปอีก 1 แก้ว และชงเตรียมไว้อีกแก้ว พยายามทำทุกอย่างที่จะไม่ให้ตัวเองง่วง

“ตอนแรกแม่คิดว่ามันเป็นคน แต่ตอนแม่ลงมาจากรถแก แม่เห็นมันนั่งอยู่ในรถกับแกด้วย มันมองหน้าแม่ สายตามันไม่ใช่อะไรที่บ่งบอกว่ามาดี แม่เลยรีบกลับมาบ้าน มาปรึกษาพ่อแก พ่อแกบอกว่ามันจะไม่ทำอะไรแก ถ้าแกไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริง แต่ตอนนี้แกรู้แล้ว แกไม่ปลอดภัยอีกแล้ว ห้ามหลับเป็นอันขาด ถ้าแกหลับ ครั้งนี้มันจะมาถึงห้องแก”

ผมนั่งวีดีโอคอลคุยกับพ่อ พ่อพยายามถามนั่นถามนี่เพื่อไม่ให้ผมหลับ แม่เองก็กำลังไปหาคนที่จะช่วยผมได้ ผมพยายามถามพ่อว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พ่อก็เอาแต่พูดว่าอย่ารู้อะไรไปมากกว่านี้ ไม่งั้นผมอาจจะไม่รอด

คืนนั้นทั้งคืนพ่อพาผมสวดมนต์แทบทุกบท ที่มีอยู่ในหนังสือสวดมนต์ ผมเองก็พยายามจะค้นหาบทสวดอื่นๆมาสวด กินกาแฟสลับกับของเปรี้ยวๆไปจนสว่าง

แม่กลับมาพร้อมกับผู้หญิงนุ่งขาวห่มขาวคนหนึ่ง แม่บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่บวชชีอยู่ ทันทีที่ป้าแกมานั่งหน้าจอ แกก็ตาเหลือกแล้วพนมมือสวดอะไรไม่รู้

“อย่าหัน!” แกตะโกนขึ้นเมื่อผมพยายามขยับคอเพราะความเมื่อยล้า “ห้ามหันไปเด็ดขาด มันมาถึงแล้ว การไม่นอนไม่ช่วยอะไรแล้ว”

ทันทีที่ได้ยิน ผมก็รู้สึกเย็นวูบที่แผ่นหลัง กลิ่นน้ำหอมดอกไม้นั่น ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง จากที่หอม ก็กลายเป็นฉุนจนจะอ้วก แต่ฉุนน้ำหอมอยู่ได้ไม่นานนัก กลิ่นนั้นก็เปลี่ยนเป็นกลิ่นคาว คล้ายแผงของสดที่ตลาด จากกลิ่นคาว ก็กลายเป็นเหม็นเหมือนอะไรตาย

กลิ่นเน่าแรงขึ้น ขณะที่ในจอ แม่ชีก็กำลังสวดไม่หยุด กลิ่นเหม็นแรงจนผมทนไม่ไหว หันไปคว้าถังขยะมาอ้วก และในตอนนั้นเองที่ผมก้มลงไปหยิบถังขยะ ก็เจอกับผู้หญิงคนนั้นนั่งยิ้มอยู่ใต้โต๊ะ

“เชี่ย!!!!” ผมอุทานเสียงดังลั่น แล้วกระโดดถอยออกจากโต๊ะให้ไกลที่สุด

เสียงโหวกเหวกโวยวายจากในจอคอม ไม่ได้ทำให้ผมสนใจมากไปกว่านักศึกษาหญิง ที่กำลังคลานออกมาจากใต้โต๊ะของผม ใบหน้าของเธอยังคงสละสวย ไม่มีความเละเทะเหมือนผีที่คนอื่นพูดถึงกัน แต่รอยยิ้มของเธอนั้น มันดูน่ากลัวมากกว่าผีเละๆที่เคยเห็นในหนังเสียอีก

“อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ เดี๋ยวจะทำบุญไปให้ ผมขอร้องล่ะ” ผมยกมือไหว้แล้วพยายามจะพูดกับเธอ

ใบหน้าของเธอเศร้าหมองลง ผมเองก็รู้สึกเศร้าตามไปด้วย

“อย่า!!!” เสียงดังจากลำโพงคอมทำให้ผมสะดุ้ง ผมรีบชักมือมาที่เอื้อมไปหาเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้มาไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม “สวดตามแม่ชี เร็วเข้า!”

ผมหลับตาปี๋ แล้วลุกขึ้นพุ่งตัวไปที่โต๊ะคอม หยิบลำโพงขึ้นมากอด แล้วพนมมือสวดตามที่แม่ชีนำ

ผมหลับตาสวดอยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ รู้แต่เมื่อกลิ่นเหม็นและความเย็นมันเริ่มหายไป ผมก็ลืมตาขึ้นมาไม่เจอเธอแล้ว

แม่ชียังให้ผมสวดต่อไปจนจบบท ท้องฟ้าที่สว่างไสวข้างนอกทำให้ผมคลายความกลัวลงได้บ้าง

หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง ผมก็ทำเรื่องขอย้ายออกจากคอนโดนั้น ถึงแม้ผีที่เจอ จะไม่ใช่ผีที่อยู่ที่คอนโดโดยตรง ที่ผมไม่โอเคกับการนั่งทำงานบนโต๊ะคอมตัวนั้นอีกแล้ว ไหนละลานจอดรถที่แม่ผมเจอเธอพยายามจะเข้ามาหาผมอีก ผมย้ายที่ดีกว่า เพื่อความสบายใจ

เมื่อเสร็จเรื่องย้ายที่อยู่ ผมก็ลางานกลับไปที่บ้าน ผมซื้อของไปทำบุญชุดใหญ่ แล้วก็เข้าไปกราบขอบคุณแม่ชีด้วย

วันนั้นผมถึงได้รู้ว่า เธอไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวรอะไรของผม แต่เธอเป็นแค่สัมภเวสีที่ไปผุดไปเกิดไม่ได้ เธอจมน้ำตายที่แม่น้ำนั่น และตามหลักของการที่เราทุกคนรู้จักกันดี คือการที่ผีตายโหงจะหลุดพ้นจากสถานที่นั้นๆได้ ก็คือต้องมีตัวตายตัวแทน

แต่สำหรับเธอคนนี้ การที่จะทำให้ใครไปตายที่แม่น้ำ คงเป็นเรื่องที่ยากเต็มที เธอจึงมาเข้าฝันผมที่ช่วงนั้นงานยุ่งจนจิตอ่อน แล้วเธอก็ควบคุมผม หวังว่าจะเอาชีวิตของผม ไปอยู่แทนที่เธอ…